مادر پس از خبر دار شدن از مجروحیت شدید مجید، سراسیمه عازم تهران می شود تا در محل بیمارستان امام حسین (ع) بر سر بالین فرزند شوریده حالش حاضر شود و برای آخرین بار نو گل پرپرش را زیارت نموده و با او از درد دلهای ناگفته و ناشنیده سخن گوید اما وقتی بر سر بالین مجید می رسد با کمال تأسف پیکری را می بیند که در زیر آوار زخم و ترکش و گلوله همچون غنچه ای خاموش بی حرکت، انتظار وصل جانان را می کشد. آری مجید فلج شده بود و خود نمی دانست و اگر از او درباره جراحتهای عمیقش می پرسیدند اظهار بی اطلاعی می کرد. او فقط احساس می نمود که از ناحیه پا زخمی شده است و شلمچه تکه کلومش بود.

ادامه مطلب...

یکی از روزهای تابستان سال 73 بود. آفتاب داغ و سوزان می رفت تا پشت ارتفاع 143 فکه غروب کند. یک هفته ای می شد که هرچه می گشتیم، هیچ شهیدی پیدا نمی کردیم. خیلی کلافه بودیم. سید میرطاهری که دیگر خیلی شاکی بود، فریاد زد: «خدایا دیگر به گلویمان رسیده این چه وضعش است؟ دیگر به خرخره مان رسیده... دست از سرمان بردار غلط کردیم».

اینجا بود که سید متوجه شد باید عیبی در خودمان باشد. روکرد به نیروها و فریاد زد: «آقایون... کی حمام واجب بوده و نرفته؟» یک استعارت این جوری بکار می برد. خب ما هفته ای یک بار می رفتیم دو کوهه برای حمام. سید ادامه داد: «هرکس که نرفته حمام، حجب و حیا نداشته باشد. این مسئله داره به کار ضربه می زند...».